«Κραυγή... μάλλον μια βουβή κραυγή. Ενα μοναδικό συναίσθημα απουσίας, που δεν παρασύρεται από του χρόνου τη λήθη.
Ζεί μεσα μου σε ένα ξεχωριστό τόπο και χρόνο, παραμονεύοντας, θυμιζοντάς μου το κενό,τη μοναξιά.
Οσο και αν φωνάζω η κραυγή μου δεν ηχεί.
Μια βουβή κραυγή... και τότε αισθάνομαι πως η απουσία δεν γίνεται ανάμνηση.
Ζωγραφίζω για να ντύσω το κενό».
Ζεί μεσα μου σε ένα ξεχωριστό τόπο και χρόνο, παραμονεύοντας, θυμιζοντάς μου το κενό,τη μοναξιά.
Οσο και αν φωνάζω η κραυγή μου δεν ηχεί.
Μια βουβή κραυγή... και τότε αισθάνομαι πως η απουσία δεν γίνεται ανάμνηση.
Ζωγραφίζω για να ντύσω το κενό».