βλεμματα

Καμμιά φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδυα. Με πονάν τα γόνατά μου. Κι ο πόνος δεν είναι εκείνος ο οξύς και μυτερός αλλά ένας άλλος πόνος, γαργαλιστικός που δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις απ’ τους σπασμούς. Τον συνοδεύει συνήθως η σκέψη πως κάτι που έχω βάλει μπρος, δεν θα το καταφέρω. Πρέπει τότε να σηκωθώ και να κατέβω στο σαλόνι ν’ ανάψω τσιγάρο. Στα πέντε λεπτά μέχρι να μου καπνίσει το χέρι, πρέπει να έχω βρεί έναν λόγο ή ένα πρόσωπο που να με κάνει να σκεφτώ πως δεν έχω το δικαίωμα να απελπίζομαι ποτέ.

Όλο κάτι βρίσκεται να παραμυθιάζομαι.

[ημεροδρομιο]

------------------------------------------------------------------------------------------------

Νιώθω πως ακροβατώ επικίνδυνα επάνω σε ένα σχοινί. Κρεμασμένο πάνω από τους εαυτούς που ήμουν και αυτούς που θα γίνω. Ο τωρινός εαυτός μου συγκεντρώνεται, ισορροπεί, προχωρά και στο τέλος του σχοινιού υπάρχει ένα βέλος. Το βέλος που δείχνει προς τα κάτω. Εκεί που οι εαυτοί μου βρίσκονται συγκεντρωμένοι, περιμένοντας να με κατασπαράξουν...

Δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, αυτό τουλάχιστον το ξέρω. Υπάρχουν και οι θεατές. Αυτοί που βαριούνται και φεύγουν. Και αυτοί που γελούν με τα καραγκιοζιλίκια μου. Από αυτούς ξέρω ότι θα έρθει το ηχηρότερο χειροκρότημα...

Στο τέλος, όμως, μεγαλειώδη υπόκλιση θα χαρίσω. Γιατί πάντα πρέπει να με θυμούνται με χαμόγελο. Το δικό μου. Το δικό τους...

[industrial daisies]

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Πριν κάποια χρόνια είχα ένα σοβαρό ατύχημα του μυαλού το οποίο ξέρω πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ αν και ξέρω πως μάλλον το ξεπέρασα. Χρειάστηκε βέβαια να μάθω να περπατάω από την αρχή στράαατα- στράαατα….Σκοντάφτω αλλά τη γλιτώνω με μερικές γρατζουνιές στα γόνατα.

[ουλαλουμ]

----------------------------------------------------------------------------------------------

Πίνουμε μπύρες με τον Άρη Β. Μετράμε τα λεπτά .Με δίωρη καθυστέρηση και μπροστά σε καμιά 200ρια θεατές ξεκινάει η περφόρμανς του Ρήγου. Μια κοπέλα στα άσπρα, η Ματσούκα, ο Ρήγος και 5-6 μαυροφορεμένοι,με αναγεννησιακά κουστουμιά ή κάτι τέτοια τέλος πάντων ,άνδρες με γόβες διασχίζουν την πλατειά τραγουδώντας. Καταλήγουν σ'ενα τροχόσπιτο που υπάρχει δίπλα σην σκηνή. Μέσα υπάρχει κάμερα και όσα συμβαίνουν εκει -κάτι χαζοπόζες- τα βλέπουμε στην μεγάλη οθόνη, πίσω απο τους μουσικούς .Σχεδόν αμέσως ο Ρήγος βγαίνει απο το τροχόσπιτο και με την κοπέλα στα άσπρα ανεβαίνουν στην σκηνή, αυτή χορεύει, αυτός παίρνει το μικρόφωνο και τραγουδάει. Θυμίζει, αυτός, χαροκαμένη κομμώτρια που παίρνει μέρος στο ‘’ζετέμ’’. Πίσω βλέπουμε σκηνές απο το κατά Ματθαίον του Παζολίνι. Το μικρόφωνο παίρνει ένας άλλος απο την ομάδα και μετά κάποιος άλλος διασκευάζοντας ανυπόφορα κλασσικές επιτυχίες των αμπα, γκαιηνορ, τζακσον κτλ. Το θέαμα είναι άθλιο ,μια τάχατες προβοκατόρικη παράσταση για κλάματα .Κοιταζόμαστε με τον Άρη Β. και λέμε ότι οι τύποι μας περνάνε για μαλάκες .

[stereonova]

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Η δράση είναι μια σύντομη τρέλα. Ο,τι πολυτιμότερο έχει ο άνθρωπος είναι μια σύντομη επιληψία.

Η ιδιοφυία έγκειται σε μια στιγμή.

Αξίζουμε κάτι μόνο και μόνο επειδή καταφέραμε να βρεθούμε για μια στιγμή εκτός εαυτού.

Αυτή η μικρή στιγμή εκτός εαυτού είναι ένας σπόρος, ή προβάλλεται σαν ένας σπόρος. Το υπόλοιπο της διάρκειας τον περιβάλλει ή τον αφήνει να αφανιστεί.

Υπάρχει ένα αλλόκοτα ισχυρό ελατήριο που εμπεριέχεται στους κόκκους και σε ορισμένες στιγμές. Υπάρχουν μόρια χρόνου που διαφέρουν από τα άλλα, όπως ένας κόκκος μπαρουτιού από έναν κόκκο άμμου. Η εμφάνιση τους είναι σχεδόν όμοια, το μέλλον τους μη συγκρίσιμο!

[προσωπα]
--------------------------------------------------------------------

Σήμερα το πρωί ερχόμουνα με το ταξί στο γραφείο. πέρασα μπροστά από την είσοδο του Βρεττανικού Συμβουλίου όπου έγινα τυχερός μάρτυρας της εξής σκηνής.

Παλληκάρι σαν τα κρύα τα νερά, αστυνομικός φούλη γιούνηφορμντ, λεβέντης μέχρι εκεί πάνω που πιάνει την πέτρα και την σπάει χίλια κομμάτια, μιλάει, πλάτη σε μένα, σε πανέμορφη μικροκαμωμένη δροσερή κοπελίτσα.

Η κοπέλα είναι σαν κλαράκι δίπλα στον πελώριο, στιβαρό αστυνομικό που ο σβέρκος του είναι σαν κορμός. Χαμογελά και τον κοιτάζει όλο ελπίδα, ακούγοντας τον προσηλωμένη... αυτός όσο της μιλά κουνά το σώμα του ελαφρά δεξιά αριστερά, σαν μικρό παιδάκι του δημοτικού που ντρέπεται - όπως κάνουμε όταν αισθανόμαστε αμηχανία.


Η κοπέλα είναι η πρώτη φάτσα που βλέπω εδώ και μέρες η οποία δεν έχει πάνω της την τρομαχτική λάμψη των πυρκαγιών...

...πέντε δευτερόλεπτα αυτής της σκηνής έφτασαν για να πάρουν επιτέλους από πάνω μου την στάχτη.

[provato]

---------------------------------------------------------------------

6 για την i.d που το ζητησε

οι παραπανω μπορουν αν θελουν να συνεχισουν

(συνεχιζεται)