...ακους τον elvis ,ακους την αδερφη σου,το γειτονα ,τους underworld ,τον θεο ο ωκεανος του ηχου σχηματιζει κυματα που ταξιδευουν και ενωνουν τις ψυχες μεσα στην υγρη ζεστη εκει που η αναπνοη βαραινει και τα αυτοκινητα ακουγονται σαν εξωλεμβιες κατω από το νερο ακουγοντας underworld καταλαβαινω ότι οι ουρανοξυστες είναι πολύ ψηλοι και αποτομοι αλλα αυτό δεν ισχυει μονο για τους ουρανοξυστες ουτε αυτό το καταλαβαινω μονο όταν ακουω underworld απλα όταν οι underworld παιζουν, νιωθω ότι όταν εισαι 20.000 ποδια πανω από το εδαφος, ειναι καλα ειμαι καλα ειδικα όταν είναι καλοκαιρι και βρισκομαι ψηλα και βλεπω από μακρια τα συννεφα ακουω τους γειτονες τα αυτοκινητα τον αερα βλεπω μακρια φωτα, σκιες, σχηματα, βουνα, οριζοντες και μυγες θελω να πεταξω, καποιος πεταει, πετανε και κοιτουν, ποιος θελει να πεταξει, τους αρεσει να πετανε και να κοιτουν πανω ακριβως από τα κεφαλια των ανθρωπων που κυκλοφορουν σ...
"Σπάνια κάποιος, που δέχεται μια κλήση σε δημόσιο χώρο, χαμηλώνει τη φωνή του, φέρνει την παλάμη μπροστά στα χείλη, δείχνει μια στοιχειώδη συστολή. Οι περισσότεροι τσιρίζουν, ίσως γιατί η τηλεόραση μας διδάσκει «να περνάς καλά» και «να είσαι ο εαυτός σου». Και το «είμαι ο εαυτός μου» σημαίνει ότι είμαι ο άρχοντας του μικρού μου σύμπαντος. Είναι αυτονόητο ότι αυτός ο παροξυσμός της επικοινωνίας είναι ταυτόχρονα και η ακύρωσή της. Το κλασικό αξίωμα «γράφω πολλά γιατί δεν έχω χρόνο να γράψω λίγα» γίνεται «μιλάμε πολύ γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε». Η δημόσια εξομολόγηση δεν είναι δείγμα άνεσης, αλλά κοινωνικού αυτισμού. Δεν μιλώ «με» τους άλλους, αλλά «μπροστά» στους άλλους – και μιλώ για τον εαυτό μου, για τα ποικίλα τίποτα της καθημερινότητάς «μου». Οι άλλοι απλώς δεν υπάρχουν, είναι απρόσωποι και αόρατοι όπως οι τηλεθεατές."