20 1) The Captain, Robert Schwentke 2) Vice, Adam McKay 3) Climax , Gaspar Noé 4) Grace a Dieu, François Ozon 5) Dogman, Matteo Garrone 6) The Guilty, Gustav Möller 7) The House That Jack Built, Lars von Trier 8) Sweet Country, Warwick Thornton 9) Three Peaks, Jan Zabeil 10) Dragged Across Concrete, S. Craig Zahler 11) Friday's Child, A.J. Edwards 12) Border, Ali Abbasi 13) Posoki/ Directions, Stephan Komandarev 14) Us, Jordan Peele 15) Blackkklansman, Spike Lee 16) The Death of Stalin, Armando Lannucci 17) The Ballad of Buster Scruggs, Ethan & Joel Coen 18) El Angel, Luis Ortega 19) No Date, No Signature, Vahid Jalilvand 20) Dilili a Paris, Michel Ocelot + 15 Arctic, Joe Penna Holiday, Isabella Eklof If Beale Street Could Talk, Barry Jenkins It comes at night, Trey Edward Shults Mission: Impossible - Fallout, Christopher McQuarrie
"Σπάνια κάποιος, που δέχεται μια κλήση σε δημόσιο χώρο, χαμηλώνει τη φωνή του, φέρνει την παλάμη μπροστά στα χείλη, δείχνει μια στοιχειώδη συστολή. Οι περισσότεροι τσιρίζουν, ίσως γιατί η τηλεόραση μας διδάσκει «να περνάς καλά» και «να είσαι ο εαυτός σου». Και το «είμαι ο εαυτός μου» σημαίνει ότι είμαι ο άρχοντας του μικρού μου σύμπαντος. Είναι αυτονόητο ότι αυτός ο παροξυσμός της επικοινωνίας είναι ταυτόχρονα και η ακύρωσή της. Το κλασικό αξίωμα «γράφω πολλά γιατί δεν έχω χρόνο να γράψω λίγα» γίνεται «μιλάμε πολύ γιατί δεν έχουμε τίποτα να πούμε». Η δημόσια εξομολόγηση δεν είναι δείγμα άνεσης, αλλά κοινωνικού αυτισμού. Δεν μιλώ «με» τους άλλους, αλλά «μπροστά» στους άλλους – και μιλώ για τον εαυτό μου, για τα ποικίλα τίποτα της καθημερινότητάς «μου». Οι άλλοι απλώς δεν υπάρχουν, είναι απρόσωποι και αόρατοι όπως οι τηλεθεατές."