Μου αρέσουν οι μεγάλοι σεισμοί επειδή πάντοτε μας ενώνουν μαζικά στις πλατείες. Οι περισσότεροι εγκαταλείπουμε τα σπίτια μας, φοβούμενοι μην τυχόν και πέσουν επάνω μας και μας πλακώσει η ματαιοδοξία και η απληστία μας, η μνησικακία και τα "Πιστεύω" μας, οι φόβοι και οι μοιρολατρία μας. Αγρυπνούμε με μια ξαφνική αδελφοσύνη, με μια ματωμένη μοναξιά στις μετασεισμικές δονήσεις, λες και ικετεύουμε να μην πεθάνουμε μόνοι μας. Μοιάζει σαν να ενδιαφερόμαστε αληθινά για τη ζωή και τον άγνωστο διπλανό μας. Μοιάζει σαν να αγαπάμε. Μιχάλης Δέλτα, Κάθαρση