fuzzyburlesque

Μεγάλο και γυαλιστερό σαν το μαχαίρι της κουζίνας, το τρένο των οκτώ έκοβε από κάτω μας τη γη στα δύο. Σου κράτησα το χέρι ανόρεχτα - όσο να βλέπουν τα παιδιά- και ανέβηκα στη γέφυρα, μήπως προφτάσουμε τη σκόνη από τον τελευταίο ανασασμό του, πριν χαθεί. Φοβάμαι πως απόψε - έπειτα από χρόνια πολλά- θα κάνουμε έρωτα. Σαν μωρό θα σε γδύσω, κι εκεί στον καναπέ που θα' σαι ξαπλωμένη, με την τηλεόραση να φέγγει μπλε στα στήθη σου, και τις φωτογραφίες των παιδιών επάνω στον μπουφέ, θα μπω με βία μέσα σου, σαν να ξεσπάω. Θα τρίβεται το ύφασμα στις πλάτες μας και θα ματώσουμε για λίγο κι ίσως τελειώνοντας να κλάψεις: τα παιδιά που έφυγαν, το δέρμα σου που χάλασε, για τ' άσπρα σου μαλλιά κι εμένα πού, φοβάμαι, θα σου πω στα ψέματα ότι ακόμη σ' αγαπάω. Ούρσουλα Φώσκολου, το κήτος

Οι 20 πρώτες 1) Baskin, Can Evrenol 2) La La Land, Damien Chazelle 3) Elle, Paul Verhoeven 4) Nocturnal Animals - Tom Ford 5) American Honey, Andrea Arnold 6) The Wailing - Hong-jin Na 7) Under the Shadow, Babak Anvari 8) I, Daniel Blake - Ken Loach 9) Train to Busan, Sang-ho Yeon 10) Hounds of Love, Ben Young 11) Desierto, Jonás Cuarón 12) Sausage Party - Greg Tiernan, Conrad Vernon 13) The Secret Life of Pets - Chris Renaud, Yarrow Cheney 14) The Magnificent Seven, Antoine Fuqua 15) Neruda - Pablo Larraín 16) 10 Cloverfield Lane, Dan Trachtenberg 17) The Neon Demon, Nicolas Winding Refn 18) Julieta - Pedro Almodóvar 19) Νήμα - Αλέξανδρος Βούλγαρης 20) Fúsi - Dagur Kári + κι άλλες 20 αλφαβητικά Arrival, Denis Villeneuve Café Society, Woody Allen Contratiempo, Oriol Paulo Der Staat gegen Fritz Bauer, Lars Kraume Don't Breathe, Fede Alvarez Finding Dory - Andrew Stanton, Angus MacLane Flaskepo...

Nicolas de Staël

Ο σκύλος ράτσας κανίς ονόματι Αλέξανδρος κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες και βγήκε στους δρόμους. Τα αυτοκίνητα ποτάμι περνούσαν. Ο Αλέξανδρος χωρίς λουρί, έκλεισε προς στιγμήν τα μάτια - φαντάστηκε ένα ανοιχτό μέρος πράσινο με δέντρα και αυτός να κατουράει ανέμελα κάτω από τον ουρανό- και ρίχτηκε στις ρόδες. Πρόλαβε να δει το πρώτο αυτοκίνητο να περνάει από πάνω του. Μετά τίποτα. Έμεινε ή μάλλον έγινε αλοιφή στην άσφαλτο. Το τομάρι του σχισμένο, κόκκινο, ξέχασε το χάδι και την κλοτσιά. Γιάννης Κοντός

[...] Ίσως οι άνθρωποι δεν κάνουμε τον έρωτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ίσως ο έρωτας που κάνουμε είναι λίγος, φοβισμένος, ανεπαρκής, ίσως τρομάζει μπροστά στα ίδια του τα δυνητικά άκρα και κάνει πίσω πολύ πριν καν τα προσεγγίσει. Ίσως δε γαμάμε αρκετά δυνατά, ίσως δε χύνουμε αρκετά βαθιά, ίσως ως αποτέλεσμα της μετριασμένης μας ερωτικής πράξης να προκύπτει ζωή όχι αρκετά ισχυρή, ζωή αδύναμη με ημερομηνία λήξης, ζωή με ορίζοντα θανάτου. Ίσως, λοιπόν, μόνο η ίδια η πράξη που γεννά ζωή να είναι αυτή που μπορεί να καταργήσει το θάνατο. [...] Ίσως δεν είμαστε εξ ορισμού θνητοί, ίσως είμαστε θνητοί μόνο ως καρποί ανεπαρκούς έρωτα. Ίσως αν καταφέρουμε κάποτε να γαμηθούμε όσο δοσμένα γίνεται, να γεννήσουμε ζωή αιώνια.

Είπε η μαμά ότι πέθανες. Η μαμά πάντα καταστροφολογεί. Δεν πέθανες· δεν θα πεθάνεις τώρα. Ήρθαμε στα μαύρα να σε δούμε, κι όπως ήσουν με τα μάτια κλειστά ξαπλωμένη στο ντιβάνι σου, σηκώθηκες, πέταξες από πάνω σου το σεντόνι, και με το αντρικό κουστούμι που φορούσες, έτρεξες προς την πόρτα, άνοιξες την πόρτα, δεν ήταν εκεί το κλιμακοστάσιο, ήταν δρόμος, οι δρόμοι· έτρεξες, και χωρίς να φοβάσαι, πέρασες όλα τα φανάρια με κόκκινο. Παυλίνα Μάρβιν

photo: freddie f.