ειχαμε καποτε ενα ταρατσονι... απ 'τα καλα... και πηγαιναμε εκει, πιναμε τα μπιρονια μας, ακουγαμε τις μουσικες μας και καναμε ονειρα... και παντα ξεραμε πως ο,τι κι αν γινει, θα 'ναι παντα το μερος αυτο εκει να μας περιμενει... ωσπου μια μερα σκασαν μυτη οι μπατσοι. μας εδιωξαν. μας ειπαν να μην ξαναπαμε εκει... "δεν ειναι", λεει, "μερος αυτο". απο ποτε απαγορευεται να πηγαινεις σε ταρατσες κι εγω δεν το ηξερα; τωρα περναω εξω απο την πολυκατοικια εκεινη και θυμαμαι... το παρτυ εκπληξη στην κολλητουλα μας... σαιτες που πανω τους γραφαμε τα ονειρα μας και τις στελναμε μακρια μηπως και πραγματοποιηθουν... τους καυγαδες μας που μ 'εναν τροπο μαγικο παντα εκει πανω κατεληγαν σε γελια... ζητειται ταρατσα! [schooligans,το περιοδικο των μαθητων του τελευταιου θρανιου]