fuzzyburlesque

Molly's piano-backed songs are brief, some just over a minute in length, and are influenced by the popular music of the day, from show tunes to sentimental ballads. But they are remarkable for their blend of confidence, sadness and quiet intimacy.

Apocalypse Now ( Francis Ford Coppola , 1979) Blood Simple ( Joel & Ethan Coen , 1984) Blue Velvet ( David Lynch , 1986) Deliverance ( John Boorman , 1972) Elephant (Gus Van Sant, 2003) Funny Games ( Michael Haneke , 1997) Hable con ella ( Pedro Almodóvar , 2002) Ils (   David Moreau & Xavier Palud , 2006) Kill Bill Volume 1 & 2 ( Quentin Tarantino , 2003/4) Låt den rätte komma in ( Tomas Alfredson , 2008) *είκοσι λατρεμένες ταινίες

Les diaboliques ( Henri Georges Clouzot , 1955) Paris , Texas ( Wim Wenders , 1984) Professione: reporter ( Michelangelo Antonioni , 1975) Rear Window ( Alfred Hitchcock , 1954) Rosemary's Baby ( Roman Polanski , 1968) Salò o le 120 giornate di Sodoma ( Pier Paolo Pasolini , 1975) The Shining (Stanley Kubrick, 1980) Trois couleurs: Bleu, Blanc,  Rouge ( Krzysztof Kieslowski , 1993/4) Vozvrashchenie ( Andrey Zvyagintsev , 2003)                                                                    Zelig   ( Woody Allen , 1983)

Δυσκολεύομαι να πω με βεβαιότητα ποια είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την αληθινή ζωή από τον κινηματογράφο. Έχω περάσει αμέτρητες ώρες σε αίθουσες προβολής - και πολλές φυσικά με παρέα το video παλαιότερα και τελευταία το dvd - όπως και αναρίθμητες ώρες κοιτάζοντας το ταβάνι, δραστηριότητες κατά την άποψη μου σχετικές μεταξύ τους, για κάποιον που σκέφτεται και ξανασκέφτεται τον κόσμο, όχι για να λύσει το μυστήριο, αλλά για να ευχαριστηθεί την ζωή. Αυτά είχα στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να καταγράψω εδώ κάποια φιλμ που φέρω πάνω μου εν είδει εσωτερικού  τατουάζ.