fuzzyburlesque

Πόρτες κλειστές. Μάταια χτυπάς να σου ανοίξουν. Έξω χιονιάς και παγωνιά, μέσα το τζάκι να ζεσταίνει. Κι ούτε κατάλαβες, πως και γιατί σε κλείδωσαν απέξω. Χτυπάς γερά, φωνάζεις, δεν σ’ ακούνε. Μην περιμένεις, πάρε τη βαριά. Πόρτες που δεν ανοίγουνε τις σπάνε. [Θεοχάρης Παπαδόπουλος]

οι ανθρωποι το πιο συχνα δεν ξερουν τι να κανουνε τα χερια τους. τα δινουν – ταχα χαιρετωντας – σ’αλλους τ’αφηνουνε να κρεμονται σαν αποφυσεις ανευρες ή – το χειροτερο – τα ριχνουνε στις τσεπες τους και τα ξεχνουνε στο μεταξυ ένα σωρο κορμια μενουν αχαιδευτα. ενα σωρο ποιηματα αγραφα. [αργυρης χιονης, λεκτικα τοπια, 1983]

Θα’ θελα οι ευχές που θα δοθούν απόψε να μην είναι σαν αυτές που σκορπίζονται άκοπα στον αέρα. Ζητώ να γίνουμε περισσότερο πολιτικά όντα, να αντιπαλεύουμε την αδικία, να αντιπαρερχόμαστε τα φληναφήματα των κενόδοξων επηρμένων σκλάβων, να πιθηκίζουμε λιγότερο, να καταγγέλουμε το θεσμικό όνειδος που μας πασαλείβουν, να πολεμούμε το αυτοαμνηστευόμενο συστήμά τους, να μην ομφαλοσκοπούμε αλλά να βλέπουμε και να ακούμε τη φωνή μέσα μας κι έξω, να διαλύουμε την ψυχική αιθαλομίχλη, να διαπραγματευόμαστε γιατί δεν είμαστε πτώματα, να προσέχουμε τα σκυλιά, να κινούμε αυτά που ησυχάζουν,να μη γινόμαστε αυτό που σιχαινόμαστε.